Nova Stilo: 3. The Article
In the beginning, Esperanto had two articles. The definite article ’la’, which is still with us, and the indefinite article, for which Esperanto borrowed the word for ‘one,’ ‘unu.’ After a while, people started dropping the indefinite article entirely. When it was felt necessary or useful, one would use the word ‘iu,’ which means ‘some.’
That the definite article stayed has good reasons, because it helps identify something as specific instead of generic. Sadly, every language thinks of things that need to be identified slightly differently and we are left with an article whose use is, in practice, relatively random.
Some notable languages, like the Slavic family and Latin, do not have a definite article at all. Their speakers tend to make lots of mistakes in their usage, indicating both that it’s more a customary trait of a language than a really useful one. Even among languages that have definite articles, their use is slightly different. In English and Spanish, for instance, possessive pronouns do not require the definite article: it’s “my house,” not “the my house”. In Italian, on the other hand, one must say “la mia casa.”
Because of the arbitrary nature of its use and because of its rarity among languages, in Nova the definite article is made optional entirely in the same way that modern Esperanto doesn’t have an indefinite article any longer. Even when the definite article is opportune (which is, when it is useful to indicate a specific instead of generic item), it is usually replaced (as the case for the indefinite article) with a correlative like ’tiu’ (for a specific item) or ‘omniu’ (for the general item).
Komence, Esperanto havis du artikolojn. Unue ĝi havis la difinan artikolon 'la', kiu ankoraŭ estas uzata, kaj la nedifinan artikolon, por kiu oni uzis la nombrovorton 'unu'. Post kelka tempo, oni ĉesis uzi la nedifinan artikolon entute. Kiam oni opiniis ĝin necesa aŭ inda, oni uzis la vorton 'iu'.
La difina artikolo postrestis pro bonaj kialoj, ĉar ĝi montras ion kiel specifan anstataŭ ĝeneralan. Malfeliĉe, lingvoj konsideras difinindaĵojn malsame kaj finodire uzado de la difina artikolo estas iom hazarda.
Kelkaj gravaj lingvoj, kiel la Slava familio kaj la latina, entute ne havas difinan artikolon. Iliaj parolantoj sekve ofte eraras pri ĝia uzado, pruve ke ĝi estas pli kutimeca ol utlieca trajto de lingvo. Eĉ lingvoj kun difina artikolo uzas ĝin malsame. En la angla kaj hispana, ekzemple, poseda pronomo ne postulas la difinan artikolon: oni diras "my house" kaj ne "the my house". Male, en la itala oni devas diri "la mia casa".
Ĉar ĝi estas iom arbitra en uzado kaj ĉar ĝi estas relative malofta inter lingvoj, en Nova oni povas ĉiam ellasi la difinan artikolon. Tio estas simile al ellaso de la nedifina artikolo en Esperanto. Eĉ kiam ĝi estus oportuna por indiki specifan aĵon male de malspecifa, oni uzas (kiel kun nedifina) korelativon kiel 'tiu' (por specifa aĵo) aŭ 'omniu' (por ĝenerala).
Komence, Esperanto havis du artikoloy. Une ji havis difina artikolo ’la’, kiu ankorau estas uzata, y nedifina artikolo, por kiu oni uzis nombrovorto ‘unu’. Post kelka tempo, oni qesis uzi tiu nedifina artikolo entute. Kikaze oni opiniis ji enda au inda, oni uzis vorto ‘iu’.
Tiu difina artikolo postrestis pro bona kauzoy, qar ji montras io kivoye specifa anstatau djenerala. Malfeliqe, lingvoy konsideras difinindajoy malsame kaj finodire uzado de difina artikolo estas ikvante hazarda.
Kelka grava lingvoy, ekzemple Slava familio y latina, entute ne havas difina artikolo. Ilia parolantoy sekve ofte eraras pri jia uzado, pruve ke ji estas pli kutimeca ol utlieca trayto de lingvo. Eq lingvoy kun difina artikolo uzas ji malsame. En angla y hispana, ekzemple, poseda pronomo ne postulas difina artikolo: oni diras “my house” y ne “the my house”. Male, en itala oni devas diri “la mia casa”.
Qar ji estas ikvante arbitra en uzado y qar ji estas relative malofta inter lingvoy, en Nova oni povas omnikaze ellasi difina artikolo. Tio estas simile ellaso de nedifina artikolo en Esperanto. Eq kikaze ji estus oportuna por indiki specifa aĵo male malspecifa, oni uzas (ez kun nedifina) korelativo ez ’tiu’ (por specifa ajo) au ‘omniu’ (por djenerala).